PROFILPELAJAR.COM

La espresión cine clásicu puede operar en dos sentíos. En primer llugar puede venceyase l'axetivu clásicu” a aquelles obres cinematográfiques calificaes como obres d'arte según valores estéticos, téunicos, temáticos o éticos.

De segundes, nun sentíu téunicu, la espresión cine clásicu fai referencia al cine que ye resultáu d'utilizar les estratexes cinematográfiques establecíes na tradición norteamericana mientres el periodu entendíu ente 1900 y 1960.

Nesti segundu sentíu, el cine clásicu sería aquel que respeta les convenciones visuales, sonores, xenériques ya ideolóxiques que emanaron mientres dichu periodu. Ye un cine tradicional, constituyíu por un sistema de convenciones que constitúin la tradición cinematográfica. Emplega siempres los mesmos recursos tradicionales, ensin introducir elementos rupturistas, a diferencia del cine independiente (el cual vuélvese más individual).

Historia del términu cine clásicu

El términu cine clásicu empieza a acuñase nos estudios sobre teoría cinematográfica realizaos na década de los 60 pa referise al cine industrial hollywoodense dende l'añu 1915 hasta mediaos de la década de 1950.

Esti cine identificar col sistema de producción d'estudios basáu na adopción de los xéneros cinematográficos y la creación del Star System. Tamién yá nestos momentos empezar a concretar dos series paraleles de films: La serie A (películes d'altu presupuestu) y la serie B (películes de baxu presupuestu nes que tanto direutores como actores estrenar pa llegar a la serie mayor).

El cine clásicu pretende primero de too construyir una narración qu'asemeye ser lo real, dexando despinta la naturaleza del rellatu. Utiliza'l montaxe en continuidá para enfatizar la continuidá y faer comprensible la película. De normal tien calteres fuertes constantes mientres tola película y un argumentu con un final feliz. El filme clásicu carauterizar pola busca d'una tresparencia qu'escuende la enunciación y pola economía de signos.

La estructura narrativa ta entamada secuencialmente, de tal manera que la hestoria y el discursu coinciden puntualmente. El cine clásicu tien un entamu narrativu con intriga de predestinación, imáxenes con una composición estable, soníu didácticu, edición causal, puesta n'escena qu'acompaña a los personaxes, organización narrativa de calter secuencial, el so intertextualidad ye implícita y el final ye epifánico.

Maneres de Representación Institucional

Les maneres de representación institucional (MRI), tamién llamaes maneres de representación del cine clásicu (MRC), son una serie de convenciones o normes estandarizadas que s'adoptaron na década de los años 10. Constitúin una codificación del llinguaxe cinematográficu cola que se pretendía que'l mundu ficcional propuestu polos filmes ufiertara coherencia interna, causalidá llinial, realismu psicolóxicu y continuidá espacial y temporal.
El conceutu ta tomáu de Noël Burch, realizador, críticu ya historiador de cine qu'acuñó'l términu de MRI nel añu 1968, nel so llibru Une praxis du cinéma.^[1]
Les carauterístiques d'estes convenciones sirvieron y sirven de base, pa crear de manera pautada una película clásica. Estes carauterístiques son:

Seición áurea o «regla de los trés tercios»
Variedá nos movimientos de cámara (travellings, panorámica)
Abanicu variáu d'angulaciones de la cámara
Escala de planos
Aumentu de los decoraos artificiales
Usu de tintados
Xerarquía na actuación (repartida con actores principales y secundarios)
Enclín na actuación escontra'l naturalismu, abandonando la hiperactuación a partir de 1920.
Meyores nel montaxe y nel raccord
Elementos transicionales (fundíu en negru, fundíu encadenáu, fundíu iris, cortinilles, ...)
Elementos narrativos (intertítulos y rótulos, la voz del narrador...)