En 416, Walia, rei de los visigodos de Tolosa, entra na Península como aliáu de los romanos pa combatir a los invasores bárbaros. Estos prefieren nun xunise pa enfrentase a l'amenaza común, y para 418 aniquiló cuasi por completu a los silingos y tremáu a los alanos en matando al so monarca Atax, que s'abelluguen ente los asdingos (motivu pol que d'equí p'arriba los reis vándalos nomárense «reis de los vándalos y los alanos»).[1][2]
El caudiellu suevu Hermerico, pela so parte, consigue roblar un tratáu col emperadorHonorio por que conceda a la so tribu l'estáu llegal de foederati (del qu'esfruten tamién los visigodos), polo que los hispanorromanos tienen de vence-yos tierres. Establécense guarniciones nes ciudaes y Braga empieza a ser considerada'l centru de poder. L'ofiendo de los hispanorromanos pol tener que dar parte de les sos tierres a los suevos va amosar nel futuru como fonte de conflictos ente nativos y colonos, dándose dellos trataos de paz incumplíos y l'unviada d'una embaxada indíxena al xeneral Aecio na Galia, encabezada pol obispuHidacio, que nun va consiguir los sos propósitos.[3]
N'alianza colos romanos, Hermerico dexaríase llevar polos deseos expansionistas del so reinu y entra en conflictu colos sos vecinos vándalos, los más cercanos.[4]
Mientres la invasión del territoriu enemigu, Hermerico y el so exércitu son acorrexaos nos montes Nervasos poles tropes de Gunderico, y namái la oportuna intervención romana salva a los suevos d'una grave derrota.[1][2] Ye'l comes Hispanorum Asterio quien al mandu de un poderosu exércitu romanu llevanta'l asediu de les posiciones sueves y obliga al exércitu vándalu a retirase. Nun va acabar equí la campaña romana, pos Asterio va acosar a los vándalos hasta obliga-yos a replegase al sur, escontra Bracara Augusta onde espera'l so vicarius Maurocelo, que comandaba otru exércitu pa la ocasión, pa interceptar a los asdingos y ganalos.[1][2]
Consecuencies
Forzáu pola derrota, el rei Gunderico va emponer al so pueblu a buscar l'asentamientu na Bética. Ente 421 y 422 ganen al exércitu imperial de Flavio Castino unviáu contra ellos pa recuperar lo perdío,[1] y constrúin una gran flota cola que llogren el predominiu naval de la rexón y conquistar bona parte del sureste de Hispania, llegando a escalar ciudaes como Hispalis (Sevilla) y Carthago Nova (Cartaxena), ente otres llocalidaes.
En 428 muerri Gunderico y asocéde-y nel tronu'l so mediohermanu Genserico, que decide que'l nuevu llar de los vándalos ta nel norte d'África, nel que les disputes internes van torgar la resistencia romana.[3] Pero mientres Genserico atópase ocupáu colos preparativos que van faer que 80.000 persones, 15.000 d'ellos guerreros, crucien l'estrechu de Xibraltar, les bandes sueves de Hermigario atáquen-y pola retaguardia n'escalando la Lusitania.[2] Los incursores van ser ganaos cerca de Mérida y el so líder afogar nel Guadiana mientres intentaba fuxir.[2] Al añu siguiente los vándalos desembarquen en Ceuta, dende la qu'en pocos años van facer con toa l'África occidental romana pa ser dempués barríos de la historia por Belisario, xeneral de Xustinianu I.
Al respective de los suevos, permaneceríen en Gallaecia hasta la conquista visigoda de Leovigildo del so reinu en 585, compartiendo la mesma suerte que los sos enemigos vándalos.
↑«Conceyu de Villamanín: Arbas del Puertu». Conceyu de Villamanín. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-09-09. Consultáu'l 11 d'agostu de 2010. «Arbas deriva, según coinciden los más informaos autores, del so enclave nos 'Montes Erbasos', que, de la mesma, tomar d'un xeneral romanu de nome Erbasio»
Bibliografía
Arce, Javier (2007). Bárbaros y romanos en Hispania. Marcial Pons Historia. ISBN 84-96467-57-0.