Nació en Llimanes (conceyu de Siero) y estudió na Facultá de Filosofía de la Universidá d'Uviéu. En 1856 salió de la Escuela pa ingresar nel Exércitu.[2] El 27 d'agostu de 1860 ingresó en clase d'alumnu na Academia d'Inxenieros; xubió a alférez en 1862, y nomáu teniente del Cuerpu en 1865, foi destináu a la 4ª Compañía del 2º Batallón del 1.er Reximientu de guarnición en Madrid; pasó depués a la 3ª Compañía del primer Batallón del mesmu Reximientu: sirvió más tarde na Brigada Topográfica, volvió en 1867 al primer Reximientu, nel qu'emprestó'l serviciu de la so clase. Llogró socesivamente la Cruz de 1ª clase del Méritu Militar, y los graos de capitán y comandante.[3]
Tres la revolución de 1868, Argüelles solicitó y llogró la so llicencia absoluta a mediaos de 1869, cuando ocupaba yá'l númberu unu de la escuela de tenientes del Cuerpu y cuando yá fuera propuestu pal ascensu a capitán, que por rigorosa antigüedá correspondía-y. Darréu presentóse en París a Don Carlos. Dempués de desempeñar ventureres ya importantes comisiones, el 21 d'abril de 1872 Argüelles llevantó n'Álava una partida cola que sostuvo un alcuentru'l 23; xunir al xeneral Velasco el día 25; entamó'l 2º Batallón alavés col que se batió en Narvaja y Salvatierra, y entá dempués del conveniu de Amorevieta siguió engarrando a les órdenes del xeneral Velasco, entrando finalmente con él en Francia.[3]
A fines d'avientu de 1873 volvió entrar n'España col emplegu de teniente coronel y el cargu de xefe d'Estáu Mayor de Vizcaya. Ausente'l xeneral Velasco, desempeñó Argüelles el cargu de comandante xeneral interín y al mandu de unos doscientos homes atacó al enemigu fortificáu n'Ugao-Miraballes; fixo frente en Villaro, namái con 30 vizcainos y una compañía de navarros, al brigadier Ansótegui, faciéndo-y recular, causándo-y 30 baxes y coyer 12 prisioneros. Con hábiles marches pudo dir refugando al enemigu, qu'ensin posa-y escorría, ensin desdexar por ello un solu intre la organización de les sos bisoñas fuercies, hasta que llegáu al teatru d'operaciones el xeneral Velasco, encargó-y en marzu de 1873 pasara a Bilbao y dellí al estranxeru pa mercar armes. N'unión de Lasuain y Olazábal, Argüelles llogró adquirir fusiles y municiones, entamando'l so tresporte y desembarcu n'España, y la so entrega a les fuercies del Norte. Satisfechu por estos servicios y por ganar a los lliberales en Lamindano, Don Carlos concedió-y l'emplegu de coronel.[3]
Poco tiempu dempués careció y viose obligáu a dir a Francia pa restablecese. Presentar de nuevu en Vizcaya a principios de xineru de 1874. Vueltu otra vegada a cayer enfermu, foi nuevamente a Francia, onde permaneció tres meses, al cabu de los cualos tornó a España y desempeñó dellos servicios como inxenieru, polos cualos foi xubíu a brigadier.[3]
Nomáu n'agostu de 1874 Xefe d'Estáu Mayor Xeneral de Cataluña, coló darréu a tomar posesión del so nuevu destín: presentar en Calaf al xeneral Tristany, quien lu ordenar pasara a La Seu d'Urgell pa poner en bon estáu de defensa dicha plaza. Cinco meses tuvo'l brigadier Argüelles iguando la ciudadela y el castiellu, construyendo trincheres y fortificando la torre de Solsona, hasta qu'en xineru de 1875 foi llamáu pol xeneral Tristany, a que'l so llau asistió a l'aición de Prades. Dempués coló al norte en comisión de serviciu y foi nomáu comandante xeneral de Santander y Asturies, al mandu de que les sos fuercies bater nes aiciones de Medianes y Carrasquedo.[3]
A principios de xunetu foi designáu secretariu de campaña de Don Carlos, cargu qu'exerció per espaciu de cinco meses, al cabu de los cualos volvió ser nomáu Xefe d'Estáu Mayor del xeneral Tristany, cuando s'encargó a ésti promover un nuevu llevantamientu en Cataluña, y trabayó con Tristany por consiguilo, ensin ésitu. Perdida la guerra pa los carlistes, el pretendiente, dende Luzaide, nomaría a Argüelles mariscal de Campu.[3]
Argüelles tuvo emigráu hasta que n'abril de 1877 pudo tornar a España ensin reconocer a Alfonso XII, y en setiembre d'esi mesmu añu fundó en Valladolid una academia preparatoria pal ingresu nes carreres militares, que treslladó dempués a Toledo y darréu a Madrid,[4] onde collaboró colos trabayos de propaganda y organización carlista y foi presidente del círculu tradicionalista de la capital.[3]
Pol so estáu de salú, coló a Uviéu, onde siguió lluchando pola causa carlista, razón pola que, según El Correo Español, careció persecuciones y la prisión, xunto con otros carlistes asturianos.[3]
↑Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 83358/alejandro-arguelles-meres-de-la-riva. Apaez como: Alejandro Argüelles de la Riva. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
