Alberto Lleras Camargo (3 de xunetu de 1906, Bogotá – 4 de xineru de 1990, Bogotá) foi un periodista, diplomáticu y estadista colombianu, dos veces Presidente de la República de Colombia nel periodu de 1945-1946 y 1958-1962. Tamién foi'l primer secretariu xeneral de la Organización de los Estaos Americanos[4]y de la Cámara de Representantes de Colombia como integrante del Partíu Lliberal, dempués de 45 años de hexemonía conservadora. Foi doctor honoris causa de la Universidá Externado de Colombia,[5] de la Universidá del Cauca, de la Universidá Nacional de Colombia, de la Universidá de los Andes[6] y de la Universidá de California.[7]
Primeros años
Los sos padres fueron Felipe Lleras Triana y Luisa Camargo Guerrero. En quedando güérfanu del so padre, la so educación quedó en manes de los sos tíos. Estudió depués nel Colexu de Ramírez y terminó los sos estudios secundarios nel Colexu Mayor de La nuesa Señora del Rosario.
Empezó estudios de Derechu na Universidá Externado de Colombia nel añu 1925,[8] pero abandonar bien llueu.[9] Dedicó los sos primeros años de mocedá al periodismu, actividá que depués entrepolaría cola política. En 1926, viaxó a Arxentina y ellí trabayó en La Nación. En 1929 tornó a Bogotá, dempués d'un curtiu pasu per Europa, y foi xefe de redaición de El Tiempu y direutor del diariu vespertín La Tarde. Casóse cola chilena Bertha Puga (finada en 2007) y con quien tuvo cuatro fíos (Alberto, Consuelo, Marcela y Jimena).
Carrera política y primer presidencia
En 1929, foi escoyíu conceyal suplente de Bogotá, lo que significó la so primer incursión na política. Al añu siguiente foi secretariu de la direición xeneral del Partíu Lliberal Colombianu, y en 1931 foi escoyíu a la Cámara de Representantes, siempres por Bogotá. Esi mesmu añu convertir nel primer lliberal en llegar a presidir la Cámara en más de cuarenta años.
Tres la eleición d'Alfonso López Pumarejo como presidente en 1934, foi designáu por ésti como secretariu xeneral de la Presidencia. En 1935 pasó a ocupar el Ministeriu de Gobiernu, cargu qu'ocupó mientres tol periodu. En 1938 fundó'l diariu El Lliberal, que promovió la reeleición de López Pumarejo, y en 1941, volvió a la Cámara de Representantes y presidir otra vegada. Col regresu de Pumarejo a la presidencia en 1942, ocupó nuevamente la mesma cartera de Gobiernu. En 1943, viaxó como embaxador de Colombia nos Estaos Xuníos, pero'l mesmu añu tornó y reasumió otra vegada'l so anterior cargu. En tal calter tuvo d'encarar el "cuasi golpe d'Estáu" de xunetu de 1944, xunto al designáu Darío Echandía, quien asumió la Presidencia.
En 1945, foi nomáu ministru de Rellaciones Esteriores, y como tal, representó a Colombia na Conferencia de Chapultepec y la Conferencia de San Francisco, que creó la ONX. Siendo escoyíu esi mesmu añu pol Senáu como designáu presidencial, correspondió-y asumir la presidencia tres l'arrenunciu de López, cargu qu'ocupó hasta l'añu siguiente cuando se realizaron les eleiciones que dieron el trunfu al candidatu conservador Mariano Ospina Pérez. A los 39 años, foi'l presidente titular más nuevu de la historia xunto al xeneral Eustorgio Salgar. Mientres el so gobiernu foi fundada la Flota Mercante Grancolombiana y tamién foi concluyida la reforma constitucional de 1945.
Ministros Primer Gabinete
La fundación de la OEA
Al salir del gobiernu en 1946, fundó la revista Selmana. Gracies al prestíu alcanzáu como ministru de Rellaciones Esteriores y Presidente, foi escoyíu Direutor de la Unión Panamericana en 1947. Entamó un llabor de reestructuración de la entidá, que remató cola fundación de la Organización de los Estaos Americanos per mediu de la Carta de Bogotá de 1948. Foi escoyíu como'l so primer secretariu xeneral, interinamente hasta 1949, y dempués pa un quinqueniu completu que remató en 1954. Mientres la so xestión esta entidá consolidóse como un organismu continental más sólidu y participativu.
Segunda presidencia
Dempués del so exerciciu na OEA, en 1954 foi nomáu rector de la Universidá de los Andes. Tamién foi escoyíu xefe únicu del Partíu Lliberal de Colombia y entamó una campaña pa derrocar el gobiernu militar de Gustavo Rojas Pinilla, sobremanera dende los periódicos El Espectador (llamáu nesi entós El Independiente), del cual foi direutor. En 1956, col sofitu del ex-presidente lliberal Alfonso López Pumarejo, robló col exiliáu dirixente conservador Laureano Gómez el Pactu de Benidorm, y, en 1957, el Pactu de Sitges, que conteníen un alcuerdu bipartidista pa la socesión de Rojas, lo que daría pasu al Frente Nacional, consistente na alternanza nel poder mientres los siguientes 16 años, dando dos periodos presidenciales a cada partíu políticu.
Les reñedielles internes del conservadorismu torgaron la eleición d'un candidatu únicu, polo que Laureano Gómez propunxo dexar el primer vez al lliberalismu, y más específicamente al so líder más prestixosu, Alberto Lleras. Nes eleiciones presidenciales, Lleras ganó con más del 77 % de los votos al candidatu de Rojas —el exparlamentario bogotanu Jorge Leyva— y convirtióse per segunda vegada en Presidente de Colombia.
Mientres el so segundu mandatu foi'l representante de la unidá nacional, garantizando l'ésitu del pactu bipartidista y entamó la recuperación del país tres el gobiernu militar. Dio gran sofitu a la educación pública ya impulsó l'aprobación de la Llei de Reforma Agraria de 1959 creando'l INCORA (Institutu Colombianu de Reforma Agraria). Nel campu internacional, foi unu de los principales promotores, xunto a John Fitzgerald Kennedy, de l'Alianza pal Progresu. Coles mesmes, el so gobiernu rompió rellaciones diplomátiques con Cuba. Unu de los llogros más importantes de la Alianza en Colombia foi la creación de Ciudad Techo, güei conocida como Kennedy, en Bogotá. Tamién nel so segundu gobiernu asocedió en Gaitania (Tolima) l'asesinatu, con complicidá de militares, de Jacobo Prías Alape; alies Charru Negru, líder comunista que participó nel conflictu armáu conocíu como La Violencia, amnistiáu depués por Rojas Pinilla. Resabiando de les intenciones del gobiernu de Lleras Camargo, dellos combatientes del periodu de La Violencia, incluyendo alies Tirofijo, tornaron a la llucha armada, constituyendo nel mesmu llugar onde foi asesináu Charru Negru el territoriu conocíu como la República de Marquetalia, xunto a otros territorios onde l'autoridá estatal nun esistía; siendo'l puntu de partida pa un nuevu conflictu armáu en Colombia.
Ministros Segundu Gabinete
Años posteriores
En retirándose de la presidencia, Lleras actuó en delles oportunidaes como xefe del so partíu, pa ser garante de los alderiques internos. Magar que goció de gran popularidá hasta la so muerte, yá que foi referente y conseyeru de tolos gobiernos posteriores al so (lliberales y conservadores), nunca aspiró a la reeleición presidencial. Dedicó bona parte de les sos enerxíes al periodismu, como presidente del conseyu editorial de revistir Visión, Selmana, y como columnista en delles publicaciones. Morrió en Bogotá el 4 de xineru de 1990.
Referencies
- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: SNAC. Identificador SNAC Ark: w6qm0f55. Apaez como: Alberto Lleras Camargo. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ 3,0 3,1 Afirmao en: nobelprize.org. Identificador de nominación de persona al Premio Nobel: 5546. Editorial: Fundación Nobel. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Alberto Lleras Camargo. Biografíes y Vides.
- ↑ DELLOS AUTORES Fernando Villa Quintero (Direutor). Universidá Externado de Colombia. Cien años d'educación pa la llibertá. 1886 - 1986, Bogotá, Universidá Externado de Colombia, 1989, p. 114.
- ↑ Gustavo Bell Lemus (Direutor) et al. Historia de la Universidá de los Andes. Bogota : Universidá de los Andes, Ediciones Uniandes, 2008. v. 1, p. 197
- ↑ Alberto Lleras Camargo. OEA.
- ↑ DELLOS AUTORES Fernando Villa Quintero (Direutor). Universidá Externado de Colombia. Cien años d'educación pa la llibertá. 1886 - 1986, Bogotá, Universidá Externado de Colombia, 1989, p. 120.
- ↑ LLERAS, Alberto. Memories. Bogotá. Bancu de la República El Ancora Editores. 1997, p.176.
Enllaces esternos
