গৃহ নিৰ্যাতন বা ঘৰুৱা নিৰ্যাতন হ'ল কোনো নাৰীক নিজৰ গৃহৰ ভিতৰতে পৰিয়ালৰেই অন্য কোনো ব্যক্তিৰ দ্বাৰা শাৰীৰিক বা মানসিকভাৱে নিপীড়ন বা নিৰ্যাতন কৰা কাৰ্য।

গৃহ নিৰ্যাতনৰ প্ৰধান ধৰণবোৰৰ ভিতৰত আছে:

• অপ্ৰীতিকৰ ফোনকল^[1]
• শাৰীৰিকভাৱে আক্ৰমণৰ ভাবুকি^[1]

গৃহ নিৰ্যাতনৰ প্ৰধান কাৰণবোৰৰ ভিতৰত আছে:

• দাৰিদ্ৰ্য^[2]
• আৰ্থিক সমস্যা^[2]
• মানসিকতাৰ পৰিবৰ্তন^[2]
• যুদ্ধৰ প্ৰভাৱ^[2]
• নৈতিকতাৰ অভাব
• সামাজিক মূল্যবোধৰ অভাব
• অদক্ষ গৃহকৰ্মী
• শিশু গৃহকৰ্মী

• নিৰ্যাতনৰ ফলত নাৰীয়ে কৰ্মস্থল ত্যাগ কৰিব লগা হয়, ফলত উৎপাদনশীলতা ব্যহত হৈছে^[1];
• নিৰ্যাতিত মহিলাসকল প্ৰায়ে পলমকৈ কৰ্মস্থলিলৈ আহে বা ছুটিৰ পূৰ্বেই কৰ্মস্থল ত্যাগ কৰে^[1], ফলত কৰ্মস্থলিৰ স্বাভাৱিক কাৰ্যক্ৰমত বিঘ্ন ঘটে;
• নিৰ্যাতিত মহিলাসকলৰ টোপনিত ব্যাঘাত ঘটে^[1];
• নিৰ্যাতিতা সকলৰ নিজৰ কামৰ উৎসাহ-উদ্দীপনাৰ অভাব আৰু আত্মবিশ্বাসহীনতাত ভোগে^[1];
• নিৰ্যাতনৰ ফলত নিৰ্যাতিতা সকলৰ মনত সৰ্বদা এক ধৰণৰ ভীতিয়ে প্ৰভাব পেলায়^[1];
• নিৰ্যাতনৰ চিকাৰ হোৱা নাৰীসকল গৃহ ত্যাগৰ ফলত উৎপীড়ণৰ চিকাৰ হয়^[3];
• গৃহ পৰিচালনাত ব্যাঘাত দেখা দিয়ে।
• পতিতা বৃত্তি বৃদ্ধি পায়।
• চুৰিৰ ঘটনা ঘটে।
• শিশু অপহৰণৰ ঘটনা ঘটে।
• অন্যান্য অপৰাধৰ ঘটনা ঘটে।

পৃথিবীৰ বিভিন্ন স্থানত এই ধৰণৰ নিৰ্যাতনৰ ঘটনা অহৰহ ঘটি থাকে; সাধাৰণতে তুলনামূলকভাৱে যুদ্ধ বিদ্ধস্থ অঞ্চল, নিম্ন−উন্নয়নশীল অঞ্চল আৰু শিক্ষাৰ হাৰ যিবোৰ অঞ্চলত কম সেইবোৰ অঞ্চলত এনে নিৰ্যাতনৰ প্ৰকোপ বেছি লক্ষণীয়।

ৰাছিয়াত প্ৰতিবছৰে ৬ লক্ষ নাৰী নিজৰ গৃহত নিৰ্যাতনৰ চিকাৰ হয়^[4]। যুদ্ধ-বিদ্ধস্থ ছাৰ্বিয়াত প্ৰতি ৩ গৰাকী নাৰীৰ ভিতৰত এগৰাকী নাৰী এই ধৰণৰ নিৰ্যাতনৰ চিকাৰ হয়^[2]। অন্য ফালে, জাৰ্মানিত প্ৰতিবছৰে প্ৰায় ৪০ হাজাৰ মহিলা নিৰ্যাতনৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ মহিলাসকলৰ সাহায্যাৰ্থে গঢ়ি উঠা বিভিন্ন আশ্ৰয় কেন্দ্ৰত আহি আশ্ৰয় লয়।^[1]

• বাংলাদেশত গৃহ নিৰ্যাতন প্ৰসঙ্গত মহিলা আইনজীৱি সমিতিৰ নিৰ্বাহী পৰিচালক এডভোকেট চনমা আলীৰ বক্তব্য^{[সংযোগবিহীন উৎস]}