আত্মজীৱনী (ইংৰাজী: Autobiography) এজন মানুহৰ জীৱনৰ স্ব-লিখিত বিৱৰণ বুলিও কোৱা হয়। ১৭৯৭ চনত ইংৰাজী সাময়িকী দ্য মান্থলী ৰিভিউত উইলিয়াম টেইলৰে প্ৰথমবাৰৰ বাবে "আত্মজীৱনী" শব্দটো অৱজ্ঞাসূচকভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিছিল। যেতিয়া তেওঁ এই শব্দটোক সংকৰ হিচাপে পৰামৰ্শ দিছিল, কিন্তু ইয়াক "পেডাণ্টিক" বুলি নিন্দা কৰিছিল। কিন্তু বৰ্তমানৰ অৰ্থত ইয়াৰ পৰৱৰ্তী ব্যৱহাৰ কৰিছিল ১৮০৯ চনত ৰবাৰ্ট চাউথীয়ে।[1]ঊনবিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে নামকৰণ কৰা সত্ত্বেও প্ৰথম ব্যক্তিৰ আত্মজীৱনীমূলক লেখাৰ উৎপত্তি হয় প্ৰাচীন কালত। ৰয় পাস্কেলে আত্মজীৱনীক আলোচনী বা ডায়েৰী লিখাৰ সময়ে সময়ে আত্ম-প্ৰতিফলিত পদ্ধতিৰ পৰা পৃথক কৰি লক্ষ্য কৰিছে যে "(আত্মজীৱনী) হৈছে সময়ৰ এটা বিশেষ মুহূৰ্তৰ পৰা এটা জীৱনৰ পৰ্যালোচনা, আনহাতে ডায়েৰীখন যিমানেই প্ৰতিফলিত নহওক কিয়, এটা ধাৰাবাহিকৰ মাজেৰে গতি কৰে।" সময়ৰ মুহূৰ্তৰ সংখ্যা।" [2] এইদৰে আত্মজীৱনীত ৰচনাৰ মুহূৰ্তৰ পৰাই আত্মজীৱনীৰ জীৱনৰ বুজ লয়। জীৱনীকাৰসকলে সাধাৰণতে বহুতো নথি আৰু দৃষ্টিভংগীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে যদিও আত্মজীৱনী সম্পূৰ্ণৰূপে লেখকৰ স্মৃতিৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি লিখা হ’ব পাৰে। স্মৃতিগ্ৰন্থৰ ৰূপটো আত্মজীৱনীৰ সৈতে ওতপ্ৰোতভাৱে জড়িত যদিও ই পাস্কেলে দাবী কৰা মতে আত্মজীৱনীকাৰে নিজৰ জীৱনৰ পৰ্যালোচনা কৰাৰ সময়ত আত্মাৰ ওপৰত কম আৰু আনৰ ওপৰত অধিক গুৰুত্ব দিয়াৰ প্ৰৱণতা থাকে। [2]
আত্মজীৱনীৰ সংজ্ঞা
এনচাইক্লোপিডিয়া ব্ৰিটানিকা'ৰ মতে- ‘আত্মজীৱনী ব্যক্তিজীৱনৰ স্বয়ংকৃত দলিল। ’[3] অ'ক্সফোৰ্ড ডিক্সনেৰীৰ মতে- আত্মজীৱনী ব্যক্তিৰ স্ব-লিখিত ইতিহাস বা নিজৰ দ্বাৰা লিখি উলিওৱা নিজৰ কাহিনী এনচাইক্লোপিডিয়া অব লিটাৰেচাৰ'ত কোৱা হৈছে- ‘ব্যক্তিৰ নিজৰ বিষয়ে স্বয়ংকৃত আত্মজীৱনীত জীৱনীৰ অন্যান্য প্ৰকাৰতকৈ সত্যৰ অধিকতম সমাৱেশ ঘটে। ’ এ গ্লচাৰি অব্ লিটাৰেৰী টাৰ্মছৰ মতে- ‘আত্মজীৱনী, বিষযটোৱে (Subject) নিজে নিজৰ বিষয়ে লিখা জীৱনী। ’[3] ডিক্সনেৰী অব্ ৱৰ্ল্ড লিটাৰেৰী টাৰ্মছত আত্মজীৱনীৰ বিষয়ে কোৱা হৈছে- ‘আত্মজীৱনী যথাৰ্থতে গভীৰ অন্তৰ্দৃষ্টিৰে নাইবা বিস্তৃত পৃষ্ঠভূমিৰ বিপৰীতে সেই জীৱনৰ তাৎপৰ্য বিশ্লেষণেৰে লেখকৰ জীৱনৰ সংযোজক বৃত্তান্ত। ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে কৈছে- ‘আত্মজীৱনী ব্যক্তিৰ স্মৃতিৰ সংযোগত গুঁঠি উলিওৱা জীৱন ইতিহাস নহয়, বৰং ই অজ্ঞাত চিত্ৰকৰে কল্পনা অনুসৰি তৈয়াৰ কৰা চিত্ৰ। ’[3]
অমৃতা প্ৰীতমৰ মতে ‘আত্মজীৱনী লেখকৰ নিজৰ আৱশ্যকতাক স্বীকাৰ কৰি যথাৰ্থৰ পৰা যথাৰ্থলৈ যোৱাৰ প্ৰক্ৰিয়া। ’ আধুনিক অসমীয়া অভিধান'ৰ মতে- ‘আত্মজীৱনী নিজে লিখা নিজৰ জীৱন কাহিনী। ’গোবিন্দ প্ৰসাদ শৰ্মাই কৈছে- ‘আত্মজীবনী লেখকে নিজে নিজৰ বিষয়ে লিখা জীৱনী, য'ত তেওঁ নিজকে যেনেভাৱে বুজিছে তেনেভাৱে অংকন কৰিছে আৰু নিজৰ জীৱনৰ ঘটনাবোৰ যেনেভাৱে গ্ৰহণ কৰিছে সেইবোৰৰ পৰিচয় তেনেভাৱেই দিছে। ’[3] কৰবী ডেকা হাজৰিকাৰ মতে- ‘আত্মজীৱনী দিনলিপি আৰু সাহিত্যৰ দোমোজাৰ বস্তু। কিন্তু কেৱল দিনলিপিৰ যথাযথ বিৱৰণ য'ত থাকে তাত সাহিত্যৰ সোৱাদ কম হ'বলৈ বাধ্য আৰু সাহিত্যৰ প্ৰাধান্যয়ো কেতিয়াবা দিনলিপিয়ে সংৰক্ষণ কৰা সঁচা তথ্য কিছুমান ঢাকি ধৰাৰ আশংকা থাকে। ’[3]
আত্মজীৱনীৰ প্ৰকাৰ
আত্মজীৱনীৰ বিভাজন অথবা ইয়াৰ প্ৰকাৰভেদ অনেক দৃষ্টিকোণেৰে কৰিব পাৰি। এই বিভিন্ন প্ৰকাৰক তিনিটা মুখ্য আধাৰৰ মাধ্যমেৰে এনেকৈ বিভাজন কৰিব পাৰি।[4]
আত্মজীৱনীৰ তত্ত্বৰ আধাৰত।
আত্মজীৱনীৰ প্ৰতিপাদিত বিষয়ৰ আধাৰত।
আত্মজীৱনীৰ প্ৰয়োজনৰ আধাৰত।
জীৱনী
জীৱন
আত্মজীৱনীমূলক ৰচনাবোৰ স্বভাৱতে বিষয়ভিত্তিক। লেখকে স্মৃতিসমূহ সঠিকভাৱে মনত পেলাবলৈ অক্ষমতা—বা অনিচ্ছা—কিছুমান ক্ষেত্ৰত বিভ্ৰান্তিকৰ বা ভুল তথ্যৰ সৃষ্টি কৰিছে। কিছুমান সমাজবিজ্ঞানী আৰু মনোবিজ্ঞানীয়ে লক্ষ্য কৰিছে যে আত্মজীৱনীই লেখকক ইতিহাস পুনৰ সৃষ্টি কৰাৰ ক্ষমতা প্ৰদান কৰে।[5]