عيلة خان او اسرة خان (صينى تقليدى: 漢朝; صينى متبسط: 汉朝; پينيپين: Hàn Cháo, نطق: [xân tʂʰɑ̌ʊ̯] \خان تشاو\; انجليزى: Han Dynasty; 206 ق م—220 م) كانت تانى عيله ملكيه للصين, و كان قبلها عيلة تشين (Qin) (221—206 ق م). اسسها Liu Bang الزعيم المتمرد الفلاح, اتعرف بعد ما مات بانه الامبراطور Gaozu بتاع خان. اتحكم عيلة خان وقف لفتره قليله من عيلة شين (Xīn) (9–23 م) من الريجينت/الوصى السابقى Wang Mang. الفتره دى اللى ماكانش فيه عيله بتحكم فيها بتفصل فترة حان لفترتين: خان الغربيه (206 قم—9 م) و خان الشرقيه (25—220 م). بتتمد لأربع قرون, الفتره بتاعة عيلة خان بتعتبر عصر دهبى فى التاريخ الصينى.[1] لحد انهارده, اغلب السلاله الصينيه بيقولو على نفسيهم ”خانيين“.[2]
حكم خان فى 87 ق م (بنى), مع ولايات (نقط حمرا) و محميات (نقط خضرا)
اللغه الصينى القديمه كانت هى اللغه اللى بيتكلموها وقتها. الاديان المنتشره كانت: تاويّه (انجليزى: Taoism) و كونفوشيوسيّه و الديانات الصينيه الفولكلوريه. العمله كانت: Wushu.
