بشار بن برد (البصره، 714 - البصره، 784 ) ، شاعر وكاتب و خطيب فارسى أعمى كان بيعتز ببلده ايران و ثقافتها و أمجادها. عاصر اواخر العصرالأموى و بدايات العصر العباسى. ابوه كان اسره العرب و خطفوه على البصره و بعد ما طلع من الاسر بقى من الموالى.[4] اشتهر بالشعر الغزلى الماجن. بيعتبر راس المجددين إكمنه خلط فى اشعاره العناصرالقديمه والجديده و استخدم البديع فكانت ليه مدرسه شعريه. الخليفه المهدى العباسى منعه من الغزل الفاحش فهجاه فقبض عليه و اتهم بالزندقه و جلده لحد الموت واترمى جسمه فى نهر دجله. ليه ديوان ومختارات من اشعاره شرحها الخالديان.
