Nicholas II Dukagjini (Albanian: Nikollë Dukagjini) was an Albanian nobleman of the Dukagjini family in the 15th century. He was the son of Pal Dukagjini, one of the founding members of the League of Lezhë.[1] Nicholas Dukagjini fled to Italy after the second Siege of Shkodra in 1479, but is well known for the return to his homeland two years later, together with Skanderbeg’s son Gjon Kastrioti and other noblemen to lead the armed movement against the Ottomans.
Life
Nicholas Dukagjini was the son of Pal Dukagjini (1411–1458). He had three brothers: Lekë, Progon and Gjergj, of whom only Lekë was politically notable and is often mentioned besides his brother.[1][2]
Nicholas Dukagjini married Chiranna Arianiti, daughter of Gjergj Arianiti, and had one child that survived, a son Progon.[3]
After the death of Skanderbeg in 1468, Nicholas Dukagjini and his brothers Lekë and Progon were allied to Venice.[4] In 1471, Nicholas’ brother Progon is mentioned dead.[1]
Following the Ottoman retreat after the first Siege of Shkodra in August 1474, the Turkish army destroyed and burned the inhabited surrounding region, including the castle of Dagnum, despite a strong resistance led by the brothers Nicholas and Lekë Dukagjini.[5] The Ottoman Empire captured Krujë in June 1478, and shortly afterwards, Drivast and Alessio (Lezhë).[6] Many local fighters were engaged in the defense of the town during the second Siege of Shkodra between 1478 and 1479, including several ex-warriors of Skanderbeg. Teodor and Budomir Dukagjini, two cousins of Nicholas, were among the fallen in this battle.[7]
On January 25, 1479, the Republic of Venice signed the Treaty of Constantinople with the Ottoman Empire, according to which, the city of Shkodra was ceded to the Ottomans, on condition that its citizens would be free to leave. Eventually, on April 25, 1479 the Ottoman forces entered Shkodra, which triggered massive emigrations of the local people, mostly towards Venice.[8] Several noblemen and notable political figures fled to Italy, including Nicholas Dukagjini and his brother Lekë Dukagjini.[8][9]
Return to Albania and early 1480s uprisings
Following the death of sultan Mehmed II on 3 May 1481 and the following civil unrest that broke out in the Ottoman Empire,[10] hope rose to the leaders in exile for a successful return against the Ottomans in their countries and to restore their former principalities.[11] In early summer 1481, Nicholas Dukagjini and Lekë Dukagjini returned to Albania. The Rector of Ragusa wrote to the king Ferdinand I of Naples (Ferrante), informing him on June 2, 1481 that Prince Vlatko had returned to Bosnia, while Nicholas Dukagjini went to Albania to join the armed movements against the Ottomans.[12][13]
Gjon II Kastrioti, who had been fighting the Ottomans in Otranto, sailed to Albania in four Neapolitan ships (galera) with his cousin Konstandin Muzaka.[14]
He disembarked south of Durrës, Konstandin sailed further south to Himara, while Nicholas and Lekë Dukagjini headed to Upper Albania, in the highlands of Alessio (Lezhë) and Shkodra, where they led the uprising in the north. Nicholas and Lekë's forces attacked the town of Shkodra and forced Hadım Suleiman Pasha to send further military reinforcements in the region.[15] Konstandin carried military actions in the coastal region of Himarë, meanwhile an Albanian infantry of 7,000 was gathered around Gjon Kastrioti.[16] Gjon severely defeated an Ottoman army of 2,000[17] to 3,000,[18] captured Himara on August 31, 1481 and later Sopot (Borshi) Castle[19] and took captive Hadım Suleiman Pasha, who was sent to Naples as a trophy of the victory and eventually was set free under a ransom of 20,000 ducats.[20]
The military campaign led by Nicholas and Lekë Dukagjini in the northern highlands and by Kastrioti and Muzaka in central and south Albania, were conducted to impede new Ottoman troops to reach Italy[10] and their transient success had an external impact on the liberation of Otranto on September 10, 1481.[21]
Legacy
Nicholas' son, Progon had returned to Albania from Italy, to lead an anti-Ottoman rebellion that broke out in North Albania in 1501.[22] Eventually he signed an agreement with the Ottomans and was given the title Pasha of Rumelia,[23] as well as the dominion over a part of the Dukagjini properties in the form of timar.[22][24]
Pali (1411–1458), për të cilin Gjon Muzaka rrëfen se është edukuar pranë Gjon Kastriotit, ka qenë aktiv në jetën politike. Ai ka marrë pjesë në kuvendin e Lezhës dhe që në fillim është bashkuar me Skënderbeun. Pali ka pasur katër djem: Lekën, Nikollën, Progonin dhe Gjergjin. Emri i Gjergjit del vetëm në "Përkujtesën" e Gjon Muzakës (Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi). Progoni përmendet në vitin 1471 si i vdekur. Leka u bë personazh i rëndësishëm i jetës politike të Shqipërisë. Në vitin 1457 ai i dëboi qeveritarët venecianë nga Deja e nga Shasi, u bë bashkëpunëtor i Skënderbeut dhe vijoi luftën kundër osmanëve edhe në vitet 70. Pas pushtimit të Shkodrës nga osmanët (1479), Leka dhe vëllai i tij, Nikolla, mërguan në Itali dhe u rikthyen në vitin 1481 për të çliruar zotërimet e Dukagjinëve nga pushtuesit osmanë.
According to "Brief chronicle on the descendants of our Musachi dynasty (1515)" by Gjon Muzaka: To the first Paul were born Nicholas Dukagjini and Lekë Dukagjini, and two brothers called George and Progon Dukagjini, who died.
According to "Brief chronicle on the descendants of our Musachi dynasty (1515)" by Gjon Muzaka: The third daughter, Lady Chiranna, was married to Lord Nicholas Dukagjini ... Of the said Nicholas, one child has survived called Progon, who has now turned Turk and has become the Pasha of Romania.
In die selbe Periode fällt der übertritt der Dukagjin zu Venedig. Leka Dukagjin vermochte die Lücke, die Skanderbegs Personlichkeit gelassen hatte, nicht zu füllen. Deshalb muste Venedig wie in den Jahrzehnten vor Skanderbeg mit einer Vielzahl von Adligen zusammenarbeiten; neben Leka, Progon und Nikola Dukagjin gehörten zu dieser Schicht auch Comino Araniti
Më 9 gusht [1474] ushtritë osmane hoqën rrethimin nga Shkodra dhe gjatë largimit dogjën e shkatërruan çdo gjë, duke përfshirë edhe kështjellën e Dejës, pas një qëndrese të fuqishme të popullsisë së saj, të udhëhequr nga vëllezërit Lekë e Nikollë Dukagjini.
In June 1478, owing to shortages in supplies and mismanagement by its commanders, Kroja fell. The Ottomans massacred all the males of the city and carted off the women as slaves. They then continued the offensive, taking Drivast in September 1478 and Alessio shortly thereafter. Most of the town of Alessio was burned.
Ashtu si gjatë rrethimit të vitit 1474, krahas qytetarëve shkodranë, në luftën për mbrojtjen e Shkodrës në vitin 1478 morë pjesë edhe banorë të rrethinave e të viseve të tjera shqiptare, duke përfshirë edhe bashkëluftëtarë të Skënderbeut. Në radhët e tyre ishin dhe anëtarë të familjes së njohur shkodrane Dukagjini, nga të cilët ranë në fushën e nderit Teodori dhe Budomiri.
Më 25 prill 1479 forcat osmane hynë në Shkodër. Banorët e Shkodrës e të rrethinave të saj i braktisën ato masivisht dhe u vendosën kryesisht në rajonin e Venedikut. Bashkë me ta emigruan edhe personazhe të shquara të jetës politike shqiptare si Lekë e Nikollë Dukagjini, Gjon Gjurashi (Cërnojeviçi) etj.
Il 3 maggio 1481 Maometto II moriva e le gravi agitazioni civili che scoppiarono subito dopo nell’Impero ottomano impedirono l’invio di nuovi aiuti ai Turchi assediati in Otranto, mentre più incalzante si faceva l’offensiva di Alfonso ... Albino allude alla campagna militare condotta da Giovanni Castriota Scanderbeg contro i Turchi in Albania, ai primi di settembre, per impedire che al presidio ottomano in Otranto potessero giungere nuovi soccorsi da Valona.
^Korkuti, Muzafer; Petrika Thëngjilli; Gazmend Shpuza; Fatmira Rama; Xhelal Gjeçovi; Dilaver Sadikaj; Ana Lalaj (2004). Historia e Popullit Shqiptar 4. Tirana, Albania: Shtëpia botuese e librit shkollor. p. 74 [Kryengritjet e armatosura (1480–1506)]. ISBN99927-2-960-0. OCLC70336413. Retrieved May 12, 2012.
Mbreti i Napolit rifilloi kontaktet me shqiptarët. Në vend nuk kishte mbetur njeri që të gëzonte autoritetin e Skënderbeut, prandaj shqiptarët e thjeshtë i drejtuan sytë te princat e emigruar. Ata që donin të rimëkëmbnin principatat e tyre iu përgjigjën kërkesës për t’u kthyer në krye të luftës. Në fillim u kthyen Nikollë e Lekë Dukagjini, Gjon Kastrioti, Konstandin Muzaka.
Prince Vlatko had returned to Hercegovina and Nicholas Dukagjin to Albania to join the rebellion against the Ottomans.
^Universiteti Shtetëror i Tiranës. Instituti i Historisë dhe i Gjuhësisë (1990). Studia Albanica, Volume 27, Issue 1. Akademia e Shkencave e RPS të Shqipërisë. p. 97. Retrieved April 28, 2012.
On 2 June 1481 the rector of Ragusa informed Ferrante that Prince Vlatku had returned to Bosnia and Nicholas Dukagjin to Albania to join the armed movements in their former lands
Duke përfituar nga interesimi që kishte në këtë kohë oborri napolitan për zgjerimin sa më shumë të frontit të luftës kundër pushtuesve osmanë, Gjon Kastrioti II arriti të siguronte nga mbreti Ferdinand mjetet e nevojshme të lundrimit për të ardhur në Shqipëri së bashku me një numër luftëtarësh. Në katër anije (galera) napolitane i ngarkoi forcat e veta dhe u nis në drejtim të atdheut bashkë me kushëririn e tij, Konstandin Muzakën.
Pasi Gjon Kastrioti zbarkoi në jug të Durrësit, anijet napolitane iu drejtuan Shqipërisë së Poshtme dhe zbarkuan Konstandin Muzakën në zonën e Himarës, ku ishte krijuar një vatër tjetër kryengritjesh antiosmane. Ndërkohë në Shqipërinë e Epërme, në rajonet malore të Lezhës e të Shkodrës, vepronin forcat e Nikollë e Lekë Dukagjinit. Këta sulmuan edhe qytetin e Shkodrës, gjë që e detyroi Sulejman Pashën të dërgonte përforcime ushtarake edhe në këtë zonë.
Më 1481, i biri i Skënderbeut, Gjon Kastrioti, i thirrur prej Shqiptarëve, shkoi nga Italia në Himarë, zaptoi një pjesë të madhe të Labërisë, edhe theu një ushtëri turke prej 2000 që u dërgua kundër tij. Kryengritja u përhap në veri dhe në jugë, po u thye pas disa vjetësh.
Shpartallimi i ushtrisë së Sulejman Pashës në Shqipëri , i lehtësoi së tepërmi aksionet luftarake antiosmane që zhvilloheshin në mbretërinë e Napolit. Më 10 shtator të vitit 1481 ushtria e Napolit çliroi kështjellën e Otrantos dhe i dëboi kështu osmanët nga Italia.
Progoni, në vitin 1501 është kthyer në atdhe për të udhëhequr kryengritjen antiosmane që shpërtheu në Shqipërinë e Epërme. Më pas ai bëri marrëveshje me osmanët dhe mori prej tyre titullin e pashait. Si edhe qeverisjen e një pjese të zotërimeve të Dukagjinëve.
^Islamic Research Institute (Pakistan), Central Institute of Islamic Research (Pakistan) (1997). Islamic studies, Volume 36, Issues 1–4. Islamic Research Institute. p. 195. Retrieved April 30, 2012.
Of the said Nicholas, one child has survived called Progon, who has now turned Turk and has become the Pasha of Romania.
Sources
Akademia e Shkencave e Shqipërisë; K. Prifti; Xh. Gjeçovi; M. Korkuti; G. Shpuza; S. Anamali; K. Biçoku; F. Duka; S. Islami; S. Naçi; F. Prendi; S. Pulaha; P. Xhufi (2002), Historia e Popullit Shqiptar (Vëllimi I) (in Albanian), Tirana, Albania: Toena, ISBN99927-1-622-3
