Spaanse letterkunde in die Renaissance is die letterkunde wat in Spanje geskryf is tydens die Spaanse Renaissance gedurende die 15de en 16de eeue.

Politieke, godsdienstige, literêre en militêre betrekkinge tussen Italië en Spanje vanaf die tweede helfte van die 15de eeu het 'n merkwaardige kulturele uitruiling tussen daardie twee lande plaasgevind. Die pousdom van twee roemryke Valenciane, Callixtus III (Alfonso de Borja) en Alexander VI (Rodrigo de Borja y Oms), het kulturele betrekkinge tussen Kastilië, Aragón en Rome vernou. Vanaf 1480 was daar drukkers werksaam in Spanje^[1] Die Spaanse literêre werke van die grootste prominensie is gepubliseer of vertaal in Italië, die middelpunt van vroeë drukkersbedryf.^[2] Dit was die geval met Amadís de Gaula, La Celestina, Tronk van Liefde, die poëtiese komposisies van Jorge Manrique, Íñigo López de Mendoza, 1ste Marquess of Santillana en gewilde produksies soos romanses, kersliedere, ens. Dieselfde het in Spanje gebeur met Italiaanse werke, onder andere die "Jerusalem bevry" van Torquato Tasso. Spaans-Italiaanse verhoudings was baie belangrik, aangesien dit die intellektuele gisting en smake na die Iberiese Skiereiland gebring het wat die Spaanse Renaissance uitgelok het.

Die Spaanse Renaissance het begin met die vereniging van Spanje deur die Katolieke monarge en het die bewind van Carlos I en Felipe II ingesluit. Om hierdie rede is dit moontlik om twee fases te onderskei:

• Bewind van Carlos I: Nuwe idees word ontvang en die Italiaanse Renaissance word nageboots.
• Bewind van Felipe II: Die Spaanse Renaissance onttrek in homself en sy godsdienstige aspekte word beklemtoon.

Met betrekking tot ideologie word die Renaissance mentaliteit gekenmerk deur:

• Aansien van die Grieks-Latynse wêreld, in die lig waarvan gesoek word na 'n nuwe, meer sekulêre skaal van waardes vir die individu.
• Die mensdom is die fokuspunt van die heelal (antroposentrisme), in staat om die wêreld te oorheers en om sy eie lot te skep.
• Rede gaan sentiment vooraf; balans, matigheid en harmonie heers.
• Die nuwe ideale mens is die hofdienaar, bekwaam as digter en soldaat.
• 'n Nuwe opvatting van skoonheid wat die huidige wêreld idealiseer (teenoor die hemel) nie soos dit is nie, maar soos dit behoort te wees in terme van natuur, vrou en liefde.

• Spaanse letterkunde